Wednesday, November 22, 2006

 

The last action hero

Ik liet Thailand achter mij in Hollywood stijl. Eerst kroop ik in de huid van James Bond en zwaaide de Bond-girls uit die in het restaurant werken.

Daarna stapte James (shaken not stirred) in de taxi met bestemming Chiang Mai International airport. In de taxi zat ook nog een vrouw, Judy, die in Portland Oregon woont.

Judy vertelde me dat de film `What the bleep` (zie profiles) voor een groot deel in haar stad was opgenomen. De film speelt zich voor een deel af in het cinemacomplex van Portland. Wel, Judy zat dus in de cinema waar de film is opgenomen.

Het hoofdpersonage bekijkt zichzelf op het scherm en ook hoe ze de cinema in- en uitloopt. Dus Judy zag op het scherm dat het hoofdpersonage naar het scherm keek naar zichzelf terwijl Judy ook naar hetzelfde scherm keek.

Kunnen jullie nog volgen ?

Only in Hollywood (of Portland)

Ondertussen ... reden we verder op de highway Chiang Mai-Chiang Rai waar op de pechstrook dus ook gewoon brommers en fietsers rijden.

Plots speelde zich een actiescène af zoals alleen mister Bond ze meemaakt, maar dan in het echt. Twee Thaïse jongens staken elkaar voorbij op een brommerke tegen 49 km per uur (schat ik).

Maar toen ging het mis, ze bleven aan elkaar haken en één brommer ging dwars over de weg staan en de bestuurder werd in de lucht gekatapulteerd. Zijn brommer schoof met gensters en al over de pechstrook terwijl hijzelf wel eindeloos zijdelings bleef rondtollen. Als bij wonder stond hij daarna gewoon recht, hevig met zijn armen schuddend die waarschijnlijk redelijk geschaafd waren.

De bestuurder die links van ons reed (in Thailand rijden ze dus links hé, de bromfiets reed uiterst links) deed uit reflex een uitwijkmanoeuvre naar rechts om de bromfiets te vermijden. Er was slechts een klein probleem, daar reden wij dus. Onze chauffeur ging dan ook vol op de rem staan en kon de andere auto maar net ontwijken.

Dit alles speelde zich in een tiental seconden af, maar het was net of er iemand op de slow motion-knop had gedrukt, zolang leek dat te duren.

Shaken, not stirred vervolgde we onze weg naar de luchthaven, daar moest ik dus met pijn in het hart afscheid nemen van de Chiang Mai area.

Dit deed ik in mijn beste Schwarzenegger immitatie en zei :" I'll be back !"
(stel u daarbij mijn gespierde melkspieren voor, een beetje "pumped up" door de special effects)


Comments: Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?