Ondertussen Down Under ...

De bus 303 brengt mij iedere weekdag naar de wijk Darlinghurst. Dit is een bijzonder kleurrijk stadsdeel mede dankzij de grote gay- en lesbian gemeenschap die hier een stekje heeft. Wat heb ik daar te zoeken vraag u zich terecht af ... wel ik zal het maar rechtuit zeggen : ik volg hier een cursus Aussie English (of wat had u gedacht).

Een zeer internationaal gezelschap is in Sydney neergestreken per jetplane om hun Engels wat op te poetsen. Zo is er de bijzonder vrolijke macho Julio uit Spanje, de Braziliaanse schone Marilia, de Columbiaanse modeontwerpster Vanessa, de aan Choki-biscuits verslaafde Swiss-Italian Luca, Paula de Chileense triatlete, Christelle Swiss-French, Alex Russian-German, Jerzi de Tsjech, Shin Ye en Tang de Koreaanse girls, Shinzu de Japanner en Chris de Chinees ...

Na twee dagen Wake up jeugdherberg werd ik in mijn gastgezin verwacht. (zondag 19 November om 12 uur om precies te zijn)

Met mijn Swiss-knife rugzak op skatewieltjes ging ik dus richting Sydney Kensington, meer bepaald Baker street. Sherlock homes woonde in Londen in 221b, Sherlock Hermanski woont nu tijdelijk in Baker street 21, Sydney.

Baker street Sydney heeft een hoog Neighbours gehalte, ondanks het feit dat er op het moment dat ik het straatnaambordje ontdekte een scharlakenrode Ferrari de straat indraaide. Kensington is een middenklasse wijk op een kwartiertje van het centrum en op vijf minuten van Centennial Park, een immens stadspark. (en op tien minuten van Coochee, Maroubra en Bondi beach)

Huis met zwembad stond er in mijn e-mail met de coördinaten. Een pinguin zou zich in zijn nopjes voelen in dit zwembad, Hermanski is na twee zwemslagen al aan de overkant. Maar voor de rest niks te klagen.

Ian en Helen mijn hosts, beide rond de 60, zijn uitstekende koks. Ik heb hier de eerste week al drie Aussie barbecues voorgeschoteld gekregen met lekker gekruide aardappelen en de andere dagen stond er rijstschotel, pasta primavera, iets dat smaakte als koninginnenhapje en nog iets anders (diersoort onbekend) op het menu. Kangeroe heb ik nog niet gegeten ...

Er verblijven hier ook twee Aziatische studenten Kenny en Hayden respectievelijk uit Hong Kong en niet uit Hong Kong. Kenny woont op de 54ste verdieping van een 72 hoge wolkenkrabber. Het uitzicht is redelijk fenemonaal, volgens Kenny, en er is een balkon. Even snel naar de bakker kon volgens Kenny ook al basejumpend via het balkon ...

Ian en Helen lieten mij een fotoalbum zien van de hagelstorm die enkele jaren geleden hun huis vernielde. De hagelstenen waren zo groot als baseballs. Het geluid van de hagelstorm had de grootste indruk op hun gemaakt, het was net of er een jetvliegtuig op enkele meters boven hun huis vloog. De foto's waren redelijk hallucinant, zeker wanneer ik de foto van mijn kamer zag. De kamer lag namelijk een verdieping lager op de keuken. Het heeft 10 maanden geduurd voordat hun huis weer bewoonbaar was.

Dus als Frank Deboosere hagelstormen in Sydney voorspelt, denk dan even aan mij ...

De naam van mijn hostel heb ik de eerste dag geen eer aangedaan want ik ben blijven liggen totdat mijn ontbijtvoucher niet meer geldig was.

Het hostel is verkozen tot beste hostel in heel Oceanië. Qua jeugdhostel is Wake up dan ook verdacht hip ... het interieur is futuristisch met flitsende kleuren, plasmascherm in de inkomhal en een rij computers.

Op de eerste verdieping is er een soort lounge telkens als de lift er stopt, word je er door de verzamelde backpackersgilde aangegaapt.

In mijn kamer lag een snurkende Brit uit Bristol die met zijn gesnurk op de zenuwen werkte van de Nieuw-Zeelandse businessman die boven hem lag (stapelbedsgewijs). De vierde persoon die in onze kamer lag was een meisje uit Turnhout (of all places).

Wake up ligt naast het centraal station van Sydney en vlakbij de Aziatische wijk. Ik heb hier soms de indruk dat half Azië in Sydney zit ...

Dit heeft natuurlijk ook zijn voordelen want elk Aziatisch land is hier op culinair gebied vertegenwoordigd. Zo ben ik in een Thais restaurant gaan eten waar ik schotel nummer 55 Beautiful Chiang Mai bestelde ... uit nostalgie ongetwijfeld.

Sydney lijkt wel dagelijks een backpackersconventie te houden. De middenstand heeft dit ook begrepen. Er is hier zo'n beetje alles te vinden voor de budgetreiziger : backpackers reisbureaus, bp-restaurants, bp-huurauto's, bp-hostels, bp-activiteiten zoals surfen en skydiven.

En hoe ziet een gemiddelde backpacker eruit ? Een beetje verwaaid met wallen onder de ogen : Zweedse blondines, Deense rastamannen, Gentenaars, Nederlandse hippies, Germans (die zitten overal) en de ergste soort van al de Britse working class heros. Die komen meestal in groepjes van vier en je kan op hun gezicht aflezen dat er ergens iets is misgelopen in hun evolutie (te lang in afzondering op een eiland ?). Ze zijn op afstand herkenbaar aan het voetbalshirt en de intelligente blik in hun ogen.

Maar over het algemeen gezien is het hier een leuke bende ... a fine mixture of the human species !

Ik zit dus wel in Sydney. Maar hoe ben ik hier nu weer verzeild geraakt ?

Wel het begon allemaal in Chiang Mai de dag ervoor, waar een Thai air toestel met lieftallige hostessen opsteeg met mij aan boord. Na een dik uur vliegen landden we in Bangkok, waar nog meer lieftallige airhostessen rondliepen.

Wachtend aan de gate van mijn vlucht naar Sydney kwam ik voor het eerst in contact met de Aussies.

Na een vrijwel slapeloze nachtvlucht, ben ik ergens boven Uluru (Ayers rock) een half uurtje in slaap gesukkeld. Op het moment dat ik wakker werd, hing mijn hoofd naar voor te bengelen. Toen ik weer rechtop ging zitten voelde ik het bloed zo naar mijn hersens stromen. A rush of blood to the head !

Het landschap onder mij was eentonig woestijnlandschap, bij het naderen van Sydney kwam daar verandering in : eerst de beboste hellingen van de Blue mountains en daarna vanuit het niets Sydney zelf.

Vanuit de lucht heb je een adembenemend zicht op de stad. Het is precies een schaalmodel van Sydney dat voor je vliegtuigraampje verschijnt : de prachtige natuurlijke haven met op de oevers het Aussie stadion, de skyline met Harbour bridge, het Opera house ... je ziet het allemaal liggen voordat je geland bent.

Om 10 uur 's morgens stond ik in het centrum van de stad. Wat doet een mens op zo'n eerste dag ? De postkaartclichés bezoeken zekerst.

In dit geval het Opera house en de Harbour bridge. De meeste moderne architectuur staat als een tang op een varken in het landschap ingeplant, voor het Opera house gaat deze vergelijking niet op. Het architectonisch hoogstandje lijkt een brug te vormen tussen het land en het water : enerzijds lijkt net of het gebouw gaat wegzeilen over het water, anderzijds zie je er reusachtige schuimkoppende golven in. Het is bovendien een bijzonder aangename plaats om te vertoeven.

Achter het Opera House ligt een prachtige baai - Farm cove - omzoomd door de botanische tuin van Sydney, met op de achtergrond Sydney's skyline. Het is de place to be voor bruidskoppeltjesspotters. Ik zag er drie echtparen in een uur tijd, allemaal poserend met het Opera House op de achtergrond.

In de baai komen ook graag luxejachten even ronddobberen met aan dek meestal yuppies die druk aan het bellen zijn met hun GSM. Ze zijn waarschijnlijk al hun vrienden aan het opbellen om een antwoord te geven op de meest gestelde vraag onder de GSM'de medemens : "Waar zitte gij nu ?"

Om dan te kunnen antwoorden :" Wel ik zit nu op mijn jacht in de baai van Sydney, en gij ?"

Ik heb nu op mijn voice-mail volgende boodschap staan :"Tom is niet bereikbaar want hij zit op zijn jacht in de baai van Sydney, hij is één van de weinige mensen die dan niet opneemt om dat aan u mee te delen (hij heeft het te druk met al zijn vrouwelijke fans).

Something else now ...
De Aussies geven blijkbaar graag commentaar op de medemens heb ik al ontdekt. Al wandelend door Sydney met mijn mp3 speler op mijn hoofd, kon ik volgende commentaren opvangen :"Look that's a tall boy", wat wel ok is tot : "That guy just had a beer", terwijl ik gewoon een slapeloze nachtvlucht achter de rug had.

Ik liet Thailand achter mij in Hollywood stijl. Eerst kroop ik in de huid van James Bond en zwaaide de Bond-girls uit die in het restaurant werken.

Daarna stapte James (shaken not stirred) in de taxi met bestemming Chiang Mai International airport. In de taxi zat ook nog een vrouw, Judy, die in Portland Oregon woont.

Judy vertelde me dat de film `What the bleep` (zie profiles) voor een groot deel in haar stad was opgenomen. De film speelt zich voor een deel af in het cinemacomplex van Portland. Wel, Judy zat dus in de cinema waar de film is opgenomen.

Het hoofdpersonage bekijkt zichzelf op het scherm en ook hoe ze de cinema in- en uitloopt. Dus Judy zag op het scherm dat het hoofdpersonage naar het scherm keek naar zichzelf terwijl Judy ook naar hetzelfde scherm keek.

Kunnen jullie nog volgen ?

Only in Hollywood (of Portland)

Ondertussen ... reden we verder op de highway Chiang Mai-Chiang Rai waar op de pechstrook dus ook gewoon brommers en fietsers rijden.

Plots speelde zich een actiescène af zoals alleen mister Bond ze meemaakt, maar dan in het echt. Twee Thaïse jongens staken elkaar voorbij op een brommerke tegen 49 km per uur (schat ik).

Maar toen ging het mis, ze bleven aan elkaar haken en één brommer ging dwars over de weg staan en de bestuurder werd in de lucht gekatapulteerd. Zijn brommer schoof met gensters en al over de pechstrook terwijl hijzelf wel eindeloos zijdelings bleef rondtollen. Als bij wonder stond hij daarna gewoon recht, hevig met zijn armen schuddend die waarschijnlijk redelijk geschaafd waren.

De bestuurder die links van ons reed (in Thailand rijden ze dus links hé, de bromfiets reed uiterst links) deed uit reflex een uitwijkmanoeuvre naar rechts om de bromfiets te vermijden. Er was slechts een klein probleem, daar reden wij dus. Onze chauffeur ging dan ook vol op de rem staan en kon de andere auto maar net ontwijken.

Dit alles speelde zich in een tiental seconden af, maar het was net of er iemand op de slow motion-knop had gedrukt, zolang leek dat te duren.

Shaken, not stirred vervolgde we onze weg naar de luchthaven, daar moest ik dus met pijn in het hart afscheid nemen van de Chiang Mai area.

Dit deed ik in mijn beste Schwarzenegger immitatie en zei :" I'll be back !"
(stel u daarbij mijn gespierde melkspieren voor, een beetje "pumped up" door de special effects)

Internethotspots schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Warmwaterhotspots daarentegen zijn niet zo alledaags, vandaar ook de vele touringcars op de parking van de hot spring die ik bezocht in Thailand.


Op de weg naar de warmwaterbron sprak ik met de Thaïse chauffeur -van begin 20- over de verschillen tussen België en Thailand. Hij vroeg me of we bij ons ook zoveel bananenbomen hadden. Toen ik zei dat de temperatuur bij ons in de winter onder nul gaat, zei hij dat hij dat niet zou overleven. Vijftien graden vond hij al te weinig. Ze leren hier in school trouwens drie alfabetten het Thais, Chinees en westers alfabet.

De hot spring was niet zo groot twee geisers en een kunstmatig riviertje waar je in kon pootjebaden. Wat 'very hot' was bij de bezoekers was het koken van een eitje in het warme water.

Een beetje verderop in de bergen, kan je op olifanten rijden in de jungle. Het verjaardagscadeau van ons Kim komt trouwens uit deze regio (het is geen baby-olifant).

De hot spring bevindt zich dichtbij de legendarische 'Gouden Driehoek'. De naam heeft in feite twee betekenissen. Het is het gebied, waar drie landen samenkomen (Thailand, Laos en Birma). Het is ook de regio, waar opium werd (wordt?) verbouwd, wat de nodige bling bling opleverde.

De legendarische drugslord Khun Sa een van de hoofdfiguren in de opiumhandel heeft zich in 1996 overgegeven onder Amerikaanse druk. Hij is nu drugslord op pensioen en leeft ergens in Rangoon (=Birma) in een villa met zwembad.

Thaise mensen zijn enorm vriendelijk en stijlvol. Zo vind ik de manier waarop ze mensen begroeten en afscheid nemen een zeker je ne sais quoi hebben. Ze vouwen de handen zoals de Thai air airhostess op foto maken een buiging meestal gevolgd door sawat dii (hello).

En ze noemen mij hier in het hotel Mister Tom. Dat zouden ze in België ook moeten doen (ik meen het, NOT). De hotelgasten zijn zeer kleurrijk : Canadezen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Duitsers, Zwitsers, Belgen en Japanners.

Aan tafel in het restaurant zit ik bij de Korean connection. Twee Koreanen van geboorte die beiden ergens anders wonen. (namelijk Ontario en Tokyo)

Als ik zin had om eens naar daar te komen dan zouden ze me "a good Korean restaurant" laten zien.

Er is hier ook een bijzonder grappige Oostenrijker met blonde mohawk (whiz a german accent) die hier de bijnaam "Boiling chicken" heeft bij de Thaise staf.

In het spa center van het hotel is er namelijk een Thaïse sauna (een soort van kast waar je met je hoofd bovenuitsteekt) en als hij daarin zit wordt hij vuurrood en komt er stoom uit zijn kop. Just imagine ... the boiling chicken.

Ik heb een fiets gehuurd (type : vrouwenfiets met mandje) en ben naar het plaatselijke stuwmeer gefietst. Je moet wel de automatische piloot uitschakelen en zorgen dat je op het juiste rijvak zit, want ze rijden in Thailand op het linker rijvak en voor dat je het weet vliegen de scooters je om de oren.

Nu weet ik eindelijk hoe het voelt om een BV te zijn, de mensen staren u aan alsof Willy Sommers daar is.

Ik vertelde dit aan de Oostenrijker en hij zei dat de mensen mij zo aanstaarden omdat ze waarschijnlijk dachten :"Zhis guy comes all zhe way from Europe on zhis silly bike, ya, he must be crazy !"

Richting stuwmeer fietste ik tussen rijstvelden, het zijn hier "polderweggetjes" met kleine dorpjes die in plaats van een kerk, een boeddhistische tempel hebben. De huisvesting gaat van de prehistorie tot moderne architectuur.


Langs een kast van een villa heeft de buurman een houten huisje op palen staan waar de kiekens vrij rondlopen. De kippen zijn hier slank met hoge poten : de mannequin kip !

Er lopen hier ook enorm veel honden rond, maar deze zijn net als de Thaise mensen niet agressief. Bij het stuwmeer aangekomen wachtte me nog een zonsondergang zoals in de movies. Na de voorstelling moest ik wel nog terugpeddelen naar mijn hotel on zhis silly bike.

Mr. Tom is naar Chiang Mai geweest met een Koreaanse vrouw die in Tokyo woont, die we Lee Jik Mi zullen noemen (voornamelijk omdat ze zo heet).

Chiang Mai is druk druk druk. Het verkeer verplaatst zich in een georganiseerde chaos. Chiang Mai heeft veel tempels, zoveel dat een bekende Japanse zanger er een lied over heeft gemaakt (volgens Lee Jik Mi).

Rond de tempels cirkelen de Boeddhistische monniken in hun typische gewaden.

We zijn naar de zondagmarkt geweest en het was echt over de koppen lopen. Maar ik had wel een mooi overzicht omdat de meeste Thai kleiner zijn dan mij. Het voordeel van zo'n Thaise markt is dat er op elke straathoek een rij relaxsofa's staan waar je een voetmassage kunt krijgen. Dus als je moegeslenterd bent gewoon in de zetel gaan liggen en genieten.

Foto : de stofzuigmonnik.

Op de markt verkopen ze vissen en vogels die je daarna kan vrijlaten, dat wordt als een goede daad beschouwd in het boeddhisme. De vissen en vogels vangen daarentegen. Plots knalde er het Thais volkslied door de boxen en heel de mensenmassa kwam tot stilstand (ook de toeristen) totdat het volkslied gedaan was. Een surrealistische beeld ...

Veel mensen hadden ook een geel t-shirt aan, dit is om respect te tonen voor de koning. Eigenlijk is maandag gele t-shirt-dag maar op zondag kan het blijkbaar ook.

Fried noodles met kip gegeten en ook rijst met omelet, dat laatste is blijkbaar een soort friet biefstuk hier. Op de markt kon je ook gefrituurde sprinkhanen en wormen eten. Dat smaakt heerlijk met wat dipsaus (volgens Thaise culinaire kringen).

We hebben ook een tochtje in de tuktuk gemaakt. (driewieler)
De chauffeur bracht ons eerst naar de verkeerde kant van Chiang Mai, in plaats van Annasoon market, waar de bus ons zou ophalen. Zo hebben we half Chiang Mai nog gezien, zonder extra kosten.

Eerste indruk : de weg naar mijn hotel zag er eigenlijk niet veel anders uit dan een weg in Europa (in mijn gedachten zag Thailand er zo niet uit). Het was alsof je op de Thaïse Boomse steenweg reed : tankstations, megashopping, schreeuwerige reclameborden en lintbebouwing.

Gelukkig had ik niet constant een déjà-vu gevoel.

Op de Boomse steenweg zie je niet zoveel Thaïse mensen. Op de highway Chang Mai - Chang Rai, dat rijmt haha, richting gouden driehoek (Thailand-Birma-Laos) waar de auto's tegen 120 km/h voorbijzoeven, rijden gewoon fietsen en scooters tegen een slakkengang tussen het verkeer.

Ze rijden hier trouwens aan de linkerkant (zoals in Australië).
Het maximaal aantal passagiers op een moto is in Thailand niet twee maar drie of meer.
Het prachtige weer ... gemiddeld tussen 25 en 30 graden maakt dat de mensen veel meer buiten leven, met gezellige eetstalletjes en cafés in openlucht.
Mijn hotel ligt buiten de drukte van Chiang Mai (= Noord-Thailand) in een prachtige vallei aan de voet van het Himalaya gebergte. De hotelkamers zijn ondergebracht in een vijftiental villa's die in een mooi park liggen met tropische planten.

Vanaf mijn balkon heb ik uitzicht op een riviertje en enkele bananenbomen ciccaden (krekelgeluid) zorgen voor de surround sound met af en toe wat gekke geluiden van de vogels. Wanneer je je hotelkamer verlaat breng het prachtige weer en de heerlijke geur van de planten je meteen in een vrolijke stemming.

Het restaurant ligt op een houten palen constructie boven een vijvertje.
Je kan hier van 's morgens tot 's avonds in de buitenlucht eten. Het eten is heerlijk : versgeplukte papaya's, mango's, ananassen en kleine smaakvolle bananen.

Een klein paradijs, jawel ! Heb ik al iemand jaloers gemaakt :-) ???

Uw reporter ter plaatse is op 6/11 vertrokken met Emirates de luchtvaartmaatschappij van de sjeiks met thuisbasis in Dubai.

Er zat trouwens een (milk)sjeik in business class, hij had een hoog Arafat gehalte wegens de geruite handdoek. Dubai -stad in de woestijn- heeft sinds kort een skipiste van 500 m lengte, compleet met Zwitserse chalet.

Naast skiën in de woestijn kan je er overnachten in het enige 7 sterren hotel ter wereld en binnenkort komt hier de hoogste wolkenkrabber ter wereld. (circa 800 meter)

De sjeiks hebben bij hun luchtvaartmaatschappij ook niet op een oliedollar gekeken.

Iedere passagier heeft een touchscreen met daaronder een gamepad en telefoon tot zijn beschikking.

Het entertainment systeem bevat een keuze uit een vijftigtal films, een dertigtal games, muziek en tv-kanalen, recente cd releases, opera, hindi en arabische muziek voor de liefhebbers.

Door mij getest tijdens de vluchten Düsseldorf-Dubai & Dubai-Bangkok

Games : Het legendarische Pong, tetris en space invaders

Films : Cars (Beste tekenfilm 2006, jurylid Hermanski kon vooral de verbluffende graphics en de typecasting van de cars appreciëren)
Things to do before you turn 30 (middelmatige film, inspirerende titel)

Muziek : De nieuwste cd van Bic Runga ideaal om op 10.000 meter tegen 1066 km/h in slaap te vallen.

Met zoveel lekkers in entertainment zat ik voordat ik het wist in Bangkok. De nagelnieuwe luchthaven (open sinds september 2006) ziet er indrukwekkend uit vanuit de lucht.

Van Bangkok naar Chiang Mai met Thai air gevlogen in een vliegende diepvriezer. Ze hadden de thermostaat op Belgisch weer in november gezet.

Gelukkig was de temperatuur in Chiang Mai een zomerse 27 graden, zodat ik mijn short en t-shirt kon bovenhalen.

Volgende episode : Tom in Thailand.

Ok we zijn bijna vertrokken ...
Fasten your seatbelts !

Vluchtschema :
(lokale tijden)

Düsseldorf-Dubai 20:45 - 06:05
Dubai-Bangkok 08:10 - 17:10
Bangkok-Chiang Mai 20:00 - 21:10

Hoe voelt een mens zich na drie vluchten in 24 uur ?
Dat komen we te weten in de volgende aflevering ...